Zaman zaman meydanlarda kurulan köy parlamentolarına katılırım.
Şu sıralar, bu parlamentoların ana gündemi seçimler...
Adamlar, sözü aldılar mı içlerini yaz yağmurları gibi dökerler.
Kimileri över, kimileri söver.
Neymiş, be, seçimler boşuna para harcamakmış!
Hem de kimin parası, senin benim param!
Peki, sorarım onlara:
"Seçim olmasın mı? Parlamentosuz memleket kaç para eder?"
Dahası, seçim önceleri sokaklar, caddeler bir bayram havası yaşarlar.
O, nurlu, ciddi bakışlı, resmi giyim kuşamlı insanları başka nerede göreceksiniz?
Hele, normal zamanlarda hiç işimize girmeyen şu beton direkler, portrelerle sevince garkolurlar.
Ne var ki, o birtakım, meşhur şahısların, parti başkanlarımızın
bir beton direklerden bize bakmasını hiç içime sığdıramıyorum...
Onların yeri ne beton direklerde, ne taş duvarlardadır.
Ne olur, kendileri gelsinler, capcanlı karşımıza çıksınlar.
Hiç olmazsa, oturdukları saray veya köşklerden pencereye çıkıp bir el sallasalar, yeter de artar da.
Tıpkı Roma'da katolik papazlarının yaptığı gibi.
Bir sözle seçimler bir şenliktir.
Hele şu köylerimiz için.
Hergün yapılsa bile azdır...
