Memleketlerine hasret öldüler

Bu fotoğrafta tek bir yetişkin erkek yok!

Kadınlar ve çocuklar, memleketlerini bırakıp, vatanlarına geliyorlar!

Ne acı, ne travma!

 Ama, çocuklarına ve torunlarına sonrasında asla anlatma yok... 

Kin duymasınlar diye..

Yüzlerce yıldır yaşadıkları evlerini , mezarlarını, bağlarını/bahçelerini terk edip, bir talikaya sığdılar...

Sonra gelince yine sefalet, yine gün yüzü görmediler bir süre...

Milli Mücadeleye katıldılar...

Başka gidecekleri vatanları yoktu...

Mavi gözlü bir kurtarıcı, onlara tekrar Anadolu'yu vatan yaptı...

Ve sonra hep çalıştılar, hep çalıştılar...

Memleketlerine hasret öldüler...

Kimi bahçelerinde ıhlamur ağacını, kimi iğdeyi, kimi köyün çeşmesini, kimi de gürül gürül akan dereyi asla unutmadı...

Son nefeslerine kadar memleket dediler...

Ama, asla gidemediler...

Hep hayal ettiler...

Evlerin bıraktığı gibi durduğunu...

Belki de, görmek istemediler...

O hayalle yaşadılar...

Hasret türküleri söyleyip, memleket yemekleri yaptılar...

Son nefeslerinde, belki de, o bahçelerde gezdiler, kaybettiklerini gördüler...

Hep hasretle yaşadılar...

Ah, Rumeli!

Neval Konuk HALAÇOĞLU