KÖPRÜ – 1.

Şu korkunç yarların iki yakasından

Aynı anda kimler geçmedi

Kimler geçmedi

Üzerinden;

Yürekliler yüreksizler

Onurlular onursuzlar

Akıllılar akılsızlar

Çobanlar sürüler

Sağlar ölüler

Otobüsler

Trenler;

Sineme çektim hepsinin yükünü katlandım

Yine de katlanırım

Tanklar geçmesin de…

KÖPRÜ – 2.

Uzam ile zamanın yittiği coğrafyalarda

Gizemli bir köprüyüm ben

Beş kıta üzerinde;

Korkuluklarımdan yıldızlara merdiven dayadım çağlarca

Gönülleri gönüllere

Bağlamak için;

Uçsuz bucaksız kırlarda başıboş koşan atlar gibi

Her iki dünyada özgür kıldım

Sevgiyi ve aşkı;

Sürüngenler tırnaklılar kanatlılar derken

Dağı dağ ile kavuşturdum

Ferhat’ı Şirin ile;

Kardeş kardeşi vurmaz oldu

Ölümü ölüm ile buluşturdum

Dirimi dirim ile;

Ben olmasam kim yazar bu şiiri bunca yükün altında

Art arda sönerken yıldızlar

Son durağında

Son işıkyılının;

Ne o? Evren yine mi gebe yoksa

Sevgi türküleri ile inliyor

Yer ile gök;

Mutluyum mutlusun mutlu

Artsa da yüküm;

Dile benden ne dilersen ey zaman

Ben ölümden

Büyüküm…

Zahit GÜNEY