Bizim toplumu ıskartaya mı çıkaralım...

Her şey çok güzel olacak...

Büyük doz bir optimizm aşılayan bu cümleyi pek çok insan tırsıncaya kadar kullanmakta.

Seçimlere ramak kala, içimde sessiz bir yakarış kabardıkça kabardı.

Bizim topluma dair olan bütün yakıştırmalarım ise beni huzursuzlaştırıyor.

Kardeş, bu pazartesi günü bizim için her şey güzel mi olacak dersin?

Hiç sanmam! Gökkuşağı gibi, tez elden, içimizi ferahlatacak bir değişimi kimse beklemiyordur.

Bunca yıl geçti, fakat damlaya damlaya göl olmadı, bizim oralarda gelincik tarlaları çoktan öksüz kaldı... 

Olumsuzluklar bakracı  omuzlarda hep ağır bastı.

Şimdi bizim toplumu ıskartaya mı çıkaralım...

Eskiler, bir kişinin tek başına yapamadığını iki kişi kolaylıkla yapar der.

İşte bunu bir türlü beceremedik ve şimdi içimizi ısıtacak yarınların hayali önünde göz yumuyoruz.

Kusur ve hatalarımız var. Kırılmış kanatlarımız olabilir.

Bazılarımız bütün ümitlerini çoktan yitirmedi mi?

Fakat hiç unutulmasın:

Zorluk görmüş kişiler her türlü problemin üstesinden gelebilir.

Burada tıpkı bizim gibilerinden bahsetmekteyim, dostları ve arkadaşlarıyla güçlü olanlardan...

Şu an beynimi başka bir dostun vecizesi kamçılamakta:

Belki bugün değil ve belki yarında değil ama en sonunda güzel olacaktır.

Aslında benimkisi sadece bir avuç avuntu ve düş; karınca ordusunun hayali ve arzusu...