Adı ve özgülüğü uğruna ölümü nişan seçti

 

Hüsniye Abla, bizim eşsiz kahramanımızdı. Gideli bugün on altı yıl dolmuş. Özgürlüğümüzün sembolüydü. Tertemiz duyguların mert Kadını.

Türk erkeğini utandıran. Bulgar'a karşı tek başına direnen.

Kahpe çakal sürüsüne karşı mücadele etti. Gücü onlara yetti.

Bir insanın maruz kalabileceği her türlü zulüm ve işkenceyi gördü.

Bütün kadınlık zerafetine rağmen, dayağın her türlüsüne maruz bırakaldı.

Dişleri bir bir söküldü. Kana susamış çizmeler böğrüne indi.

Buzlu ve pis su içinde tutuldu.

En soğuk kış gecelerinde sadece bir gömlekle, yalın ayak kar üstünde yürütüldü.

O, hep direndi. Küflü beton duvarları tırmaladı durdu.

Yüce Türkün ruhunu kimseciklere teslim etmedi. İsmini de!

Hüsniye'yi yaşattı. Üzerine toz kondurmadan. Bunun bedeli çok ağırdı.

Adı ve özgürlüğü uğuruna ölümü nişan seçti.

Bazen ölmekte istiyordu. Öldürülmekte! Öldürmekte!

Aklını yitiriyor. Vücudundaki yaralar kurtlanıyor.

Ama yüreğindeki o sabır taşının ağırlığını ise kimsecikler tahmin bile edemiyordu.

Karanlık cehennem katmanında, lağım fareleri, yaralarından sızan kanı emerken, bir anda beyaz bir ışık belirdi yukarıdan...

Daha sonra Hüsniye Ablanın gözleri, Bursa'nın yeşiline boyandı.

Ama bu yeşil gözlerde artık mutluluk okunmuyordu.

Yaşı kurumuş göz pınarı hüzün ve acı doluydu.

Kansere yakalandı. Yapayalnız bırakıldı.

Ömrünü, yüz binlerin özgürlüğüne feda etmişken, rehavete kapılan aynı yüz binler, Hüsniye Ablayı kaderine yalnız bıraktılar.

Issız bir gecede, bu yalnız ve ümitsiz cesur Kadın, bütün ihanetlere küs, odasına kapanıp kendini ateşe verdi.

Bulgar'ın öldürmeye kıyamadığı kahramanı, bizler canlı canlı mezara gömdük.

Gençlik çağının anı resmindeki tertemiz gözleri asırlar boyunca bizi sorgulasın diye...

Mümin TOPÇU