TÜTMEYEN BACALARIN BOYNU BÜKÜK...

TÜTMEYEN BACALARIN BOYNU BÜKÜK...

Bazen, Rodoplar'ın yanık bağrından çıkmış şairlerimizin eserlerini okuyorum. Bu sefer, bir şiir seçkisine, onların Rodoplar'a adanmış mısralarını topladım...

Sabri Alagöz, bakın neler yazmış;

“Dağlar dağlar, ah ulu dağlar

İnsanlar olmasa sizin yüceliğinize

kimler bel bağlar?”

Uzaklardan bir Süleyman Yusuf Adalı serzenişi;

“Tütmeyen bacaların boynu bükük

Cehennem ıssızlığı sokaklarda

Kırık camların gözlerinde yaş

Paslı kilitler esniyor kapılarda...”

Sanki, Rahim Recep Akdora'nın gür sesini duymaktayım;

“Ben Rodopluyum

Mert insanlar diyarıdır

Bizim memleket

Ellerin ellere akan

Sıcaklığıdır yüreklere

Her taşın doruğunda

Kahramanlık şarkısı

söyler rüzgarlar...”

"Rodoplusuz Rodoplar güzel değildir" diyen Niyazi Hüseyin Bahtiyar;

"Yüklenip baskıyı, ezgiyi bir gün

Ağlamadan çıkarız biz dağlara

Evvel Allah sonra Türk ulusunu

Sorulur bunlar bir gün sorulur

Bunlar bir gün bana.”

Osman Aziz - unutulmaz kadife sesli ozanımız;

”Rodop dağlarında

tan ağarmasını görmediniz mi hiç?

Durdum - şarkısını dinledim dağın -

ağaçların tepeleri sallandı kıpır kıpır

dalların tepesinden bir şarkı doğuyordu

perde perde yükselen, yeniden yayılan

sanki güneşli ovalar gibi geniş geniş!"

Durhan Ali, başka bir beyaz saçlı;

”Rodoplar'ım

Sen ne bir mevsimlik çiçek,

Ne bir yudumluk su,

sana ne desem azdır doğrusu.

Sıcaklığına doyamadığım

en tatlı sözleri hala bulamadığım”

Bir de, ulu çınar Ömer Osman Erendoruk'a kulak verelim;

“Dur dur biraz

Düştük gene

Hem bu sefer yüzüstü

Ama yok bir şey

Düşmez - kalkmaz bir Allah

Biz insanız.

Düşer - kalkarız.

Yürürüz, sürünmeyiz, emekleriz.”

Habibe AHMETOVA