'Kara ip' bağlı kapılar...
Metin Edirneli
“Doğumumdan on ay kadar sonra, bir gün babam eve gelmiş ve kendisini karşılayan anneannem ve anneme, ‘Ben askere gitmek için gönüllü yazıldım’, demiş.
Anneannem ona ‘Sen ne yapıyorsun, Mustafa? Birkaç yıl önce kocamı kapıda süngüleyerek öldürüp beni üç çocukla dul bıraktıklarını biliyorsun. Kızım seninle evlendi, henüz yaşını aşmamış bir çocuğun ve genç bir karın var. Kalan iki oğlum henüz iş tutacak yaşta değiller. Bizleri bu halde nasıl bırakabilirsin?’ diyerek bu gönüllü askerliğe karşı çıkmış.
Babamın cevabı kesindir: ‘Sen ne diyorsun, ana? Herkes evinin kapısını kara bir iplikle bağlayarak gönüllü yazılıyor. Sizin neyiniz noksan? Ambarda zahire var, ineklerimiz ve öküzlerimiz var. Ayrıca sizi sıkıntıya sokmayacak kadar da paramız var’, der ve kısa bir süre sonra Drama’da gönüllülerden oluşan Osmancık Taburu oluşur.
Evet, herkes kapısına kara iplik bağlayarak savaşa; ülkeyi savunmaya gönüllü gider. Pek çoğu Filistin ve Yemen cephesine gönderilir.
Mustafa, şehit olur, dönemez. Aynı savaşa katılan dedem Ahmet, Kurtuluş Savaşı’na da katıldıktan ve ancak aradan yedi yıl geçtikten sonra, Bulgaristan’a; Rodoplar'daki köyüne döner.
Yüzlerce kişi gitmişlerdir. Dönen sadece üç beş arkadaştır. Bu arada, gidenlerin içi geride kalanlar açısından rahattır; çünkü evlerinin kapısında, bu evin erkeği savaştadır, aileye göz kulak olun anlamında “kara ip” bağlanmıştır.
Ve herkes, komşularının, çevredeki insanların geride bıraktıklarına sahip olunacağından emindir…
