DİZ DÖVMEDİK, DİDİNDİK DURDUK...

DİZ DÖVMEDİK, DİDİNDİK DURDUK...

Bizler Bulgaristan'dan tasımızı, tarağımızı alarak kaçmadık; resmen uğratıldık, kaçırıldık. Ailelerimiz param parça oldu, ayrı bırakıldık. Bizler bağlarımızın, bahçelerimizin ve tarlalarımızın bereketiyle yanıp tutuşurken, bir hiç uğruna onları bırakmak zorunda kaldık.

Bedenimizde kuvvet, aklımızda mukaviyet seviyesine erişmiş birileri olarak, bugün bir pencere açarak, suların, ovaların ve dağların arkasında bir göz gezdirsek acaba neler görürüz?

Usanmak bilmeyen çalışkan insanlardık, kendi ekmeğimizi kendi alın terimizle buluşturur, topraklarımız evladımızdı bizim. Bunca yıl bu topraklarda sözümüzün eri gibi çalıştık çabaladık ve bunun sağladığı aziziyetle, ünümüze ün, şanımıza şöhret kattığımız yıllardan sonra, her şeye sıfırdan başlamak zorunda bırakıldık. Ve yeniden başardık, hem de ne biçim!

İstanbul, Mersin, İzmir ve Bursa gibi yerlerde mesken tuttuk. İnsani değerlerimizi zorla yitirme seviyesine getirenlere karşı, oturup dizlerimizi dövmek yerine, yine var gücümüzle didindik, çalıştık ve çabaladık.

Bulgaristan Göçmeni olan insanların kültürünü, paydaşlığını, çalışkanlığını, dilini, ve eğitimini içerisine nüfus etmiş haliyle görmek isteriz. Dernekler bu hususta büyük rol model olabilmeli ve bize hizmet edebilmeli. Şu an Bulgaristan göçmenleri neler yapıyorlar, hangi konuda hangi zaaflara maruz bırakılıyorlar? Bunları enine-boyuna araştırmalı, eski kudreti ve beraberliği tekrar gözler önüne serebilmeliyiz. Sinema filmleri çekilmeli, tiyatro oyunları düzenlenmeli. İnsanlara sosyal faaliyetlere katılım konusunda tam destek olup, önce değere, sonra maddiyata ön ayak olunmalıdır. Çünkü bizler yurdumuzu, bağımızı, bahçelerimizi ve evlerimizi bırakmak zorunda bırakılmış asilleriz.

Anıl DENGEN